بنظرم فردا بیست و دومی‌ترین، بیست و دو خرداد
روزی که ۴ سال منتظرش بودیم
روزی که دو ماه مونده بهش خودمون را به پاش ریختیم و براش روزشماری کردیم
و به همه گفتیم بپاخیزید ما نمی‌خواهیم چهار سال گذشته تکرار بشه…
به خیابان‌ها رفتیم و نشان دادیم اگه آزاد باشیم چیزی بهم نمی‌خوره
رفتیم به خیابان‌ها گفتیم ما کسی را می‌خوایم که بهمون احترام بذاره
ما کسی را می‌خوایم که تو جهان آبرومون را حفظ کنه
کسی که اگه اشتباهی کرد بپذیره و دروغ نگه
جلوی پیشرفت و پرواز فکرمون را نگیره
اگه انتقاد کردیم سرمون داد نزنه
لباسمون را اون انتخاب نکنه…
چند ماه پیش یک یاحسین گفتیم و تلاش کردیم برای تغییر دادن وضعمون
حالا این جمعه می‌خوایم نتیجه تلاشمون را ببینیم
این جمعه می‌خوایم با شور و شعور برای چهار ساله‌ی بعدی زندگی و کشورمون تصمیم بگیریم و
نشون بدیم که حاضر نیستیم اقلیت بر ما حاکم بشود.
به عنوان آخرین حرف
چهار سال پیش بیست میلیون نفر رای ندادن، اقلیت حاکم شد حالا ازتون می‌خوام توجه کنید که رای ندادن اعتراض نیست، عقب نشستن است و تماشای وضعیتی که ۴ سال دیگر ادامه پیدا خواهد کرد.
و از کسایی که می‌خوان به آقای دکتر احمدی نژاد رای بدن خواهش می‌کنم این‌کار را نکنند! من بخاطر غرض شخصی این حرف را نمیزنم این حرف را برای آینده خودم و شما و کشورمون ایران میزنم؛ چون دوست ندارم در کشورم دوباره جنگ راه‌بیافته، این حرف را میزنم چون یسری از آدم‌ها اونقد که بنظر میان خوب نیستن شاید به ما کمکی کرده باشن ولی این کمک برای چی بوده و به این فکر کنیم که ما به کمک‌های ماندگار نیاز داریم نه صدقه… کسی را می‌خواهیم که عوام‌فریبی نکنه، مشکلات را بپذیره و برای حلش تلاش بکنه؛ کسی که مشکل را انکار کنه دیگه دلیلی نداره در حل مشکل تلاشی بکنه.
پس همه جمعه پای صندق‌های رای برای ساختن آینده و افزایش امید به زندگی در ایران؛
برای داشتن زندگی شاد-زندگی همراه با کار و تفریح و سلامت و صداقت- رای‌های خود را در صندق‌ها می‌اندازیم.
نوشته شده در ایستگاه اتوبوس
پ.ن: یازده توصیه ستاد مهندس موسوی برای جلوگیری از تخلفات احتمالی در روز رای گیری
ایستگاه اتوبوس 